Zeszyt błędów

Moim największym problem, z którym nieustannie walczę, jest unikanie powtarzania trudnych tematów, w których często się mylę. Jest to dla mnie jakieś takie….nieprzyjemne. Odkładam to często na później, czasem nawet podświadomie. Zauważyłam też, że moje błędy się powtarzają. Raz niezrozumiany temat (np odprowadzenia w EKG, te wszystkie osie), po prostu ciągnie się za mną i wraca. Nie da się od tego uciec, bo akurat w medycynie jest tak, że dużo rzeczy się ze sobą wiąże i niezrozumienie jednego systemu czy dyscypliny, przekłada się na kolejne. Oczywiście ja opowiadam o takim zeszycie z perspektywy mojego kierunku studiów, ale jestem pewna, że można ją zastosować również w innych dziedzinach. Poniżej opisałam jak organizuję taki zeszyt.

Korzyści zeszytu błędów

Po pierwsze pozwalają mi śledzić swój progres i unikać popełniania w kółko tych samych błędów. Łatwiej mi zauważyć, że mam ewidentnie problem z jakimś działem bądź tematem, jeżeli kilka stron wcześniej popełniłam podobny błąd.

Zeszyt błędów w formie pliku word

Od kiedy zakupiłam iPada, niemal wszystko robię w formie elektronicznej, z wyjątkiem dziennika oraz “smart notes” (o tym będzie osobny wpis). Jakiś rok temu założyłam plik w wordzie – nazwałam go “Clinical cases – mistakes”. Do założenia pliku zmotywował mnie fakt, że czasem robię przypadki kliniczne na wielu platformach i chciałabym mieć jedno miejsce, w którym śledzę jakie popełniam błędy. Przez pierwsze kilka tygodni się tego trzymałam, a potem pojawiła się sesja, rzeczy dodatkowe i jakoś irytowało mnie szukanie pliku w folderach. Wtedy pierwszy raz pomyślałam, że lepiej byłoby mieć zeszyt, który leży gdzieś na wierzchu i samym tym faktem przypomina mi o systematycznym uzupełnianiu moich błędów. Jest to również jeden z trików, który pomaga mi w produktywności, zaczerpnięty z książki “Atomic Habits” – jeżeli rzeczy do biegania leżą na wierzchu i nie musimy ich dodatkowo wyciągać z szafy to w chwili słabości, łatwiej się w nie przebrać i pójść biegać. Co więcej, plik po kilkunastu przypadkach plik miał kilkanaście stron, bo zamiast napisać coś własnymi słowami, wybierałam przeklejenie tekstu pytania i jedynie zaznaczenie mojej błędnej odpowiedzi. To właściwie bez sensu, bo równie dobrze mogę wrócić do bazy pytań online i zobaczyć gdzie zrobiłam błąd. Ostatecznie, ciężko było się zmotywować do uzupełniania go na bieżąco, a uważam, że jest to ciekawy pomysł i chciałabym w ten sposób walczyć z moją niechęcią do tematów, które słabo umiem.

Zeszyt zamiast pliku

Postanowiłam wrócić do formy analogowej i założyć prawdziwy zeszyt błędów. Widzę w tym kilka korzyści. Po pierwsze, muszę w jakiś krótki sposób zapisać swój błąd przetwarzając tekst przypadku klinicznego. W wordzie robiłam po prostu ctrl+c, ctrl+v i po sprawie. Tutaj muszę się zastanowić i aktywnie zaangażować myślenie. Brzmi głupio, ale jak robi się 15, 20, 30 przypadek, albo jestem zmęczona, łatwo się na chwilę wyłączyć i po prostu skopiować tekst bez myślenia. Wydaje mi się, że jednak przepisanie ręczne mojego błędu dużo lepiej utrwali mi w głowie to na co powinnam uważać następnym razem.

Oczywiście, są tu pewne ograniczenia – np, nie wkleimy wykresu, czy wyników badań. Jednak nie wydaje mi się, żeby to było celem zeszytu – raczej po prostu napisanie “zrobiłam błąd z X – następnym razem pamiętaj że X jest Y. W razie problemów – oglądnij osmosis”. Zawsze zapisuję dobre źródło z którego na bieżąco się uczę bo już tyle razy znalazłam jakieś fajną stronę, a potem mi to umknęło.

Organizacja zeszytu

Po pierwsze, oszacowałam mniej więcej, które działy zajmą najwięcej miejsca (np interna albo chirurgia). Zostawiłam sobie jedną kartkę z przodu na spis treści. Dopisałam wszystkie działy, z których robię przypadki kliniczne w tym roku (jest ich ok 8-9).

---